خطِ قرمز

در صحنه جهاني لااقل کشورهاي اروپايي دريافته اند که با ايزوله کردن کشورهاي استبدادي نمي توان در آن کشورها آزادي و دموکراسي آورد و اتفاقا هر چه ارتباط بيشتر باشد حاکمان مستبد بيشتر مجبور مي شوند به سمت باز کردن فضا حرکت کنند.

فکر مي کنم اين موضوع در صحنه داخلي ايران هم درست باشد. هر چه مردم و بويژه انديشمندان حکومت را بايکوت کنند بيشتر فضاي خفقان و استبداد را تقويت مي کنند. در همين کنش هاي بين مردم و مسوولان است که باعث مي شود دو طرف به هم نزديک شوند.

براي همين است که اتفاقا فکر مي کنم اگر در گردهمايي وبلاگ نويسان، معاون وزير يا نماينده مجلس يا حتي قاضي دادگستري هم بيايد خيلي نکته مثبتي است. هر چه مسوولان بيشتر بفهمند که مردم در چه عالمي سير مي کنند هم به نفع مردم خواهد بود هم به نفع مسوولان.

اصلا مگر اين معاون وزير يا فلان قاضي کيست؟ جز اين که باباي يکي از دوستانمان است و نه از مريخ آمده است و نه از انگليس؟ چه معني دارد به بهانه استقلال که من هيچ وقت معني اش را نفهميدم هر گونه ارتباط با دولتي ها را منع کنيم؟