خطِ قرمز

نزاعهاي کنوني در عرصه سياسي کشور در مقام تشبيه به مانند ورق بازي مي ماند. يک طرف هيچ کدام از قواعد بازي را رعايت نمي کند و مدام جر مي زند. طرف ديگر هم تازه دارد بازي را ياد مي گيرد و هنوز نمي داند که چه موقع چه ورقي را بايد پايين بياورد. اما آن چه اين بازي را از بازيهاي گذشته متمايز مي کند اين است که بازي روي ميز انجام مي شود و نه بر خلاف سابق زير ميز.

در ساليان اخير هيچگاه فضاي سياسي کشور اين چنين شفاف نبوده است و موضوع اختلاف، تا اين اندازه در معرض عموم نبوده است. آيا همين يک دليل کافي نيست تا به اصلاحات اميدوار بود؟