خطِ قرمز

من امروز خیلی سرحالم. یعنی از صبح که خواندم این مرکز اصفهان فک پلمب شده و دانشمندان ما می‌توانند با تحقیقات خودشان از آخرین مرزهای دانش و فن‌آوری عبور کنند، غرور علمی سر تا پای وجودم را فرا گرفته است. تازه وقتی خواندم که ایران قرار است تا ده سال دیگر جز پانزده کشور برتر جهان در زمینه‌ی نانوفن‌آوری هم بشود داشتم از شادی بال درمی‌آوردم.

ولی جدای از شوخی دارم فکر می‌کنم خیلی بد هم نمی‌شود آمریکا یا اسراییل یک حالی به این تاسیسات هسته‌ای ایران بدهند. با خودمان که تعارف نداریم. از نیروگاه بوشهر تا ۱۰ سال دیگر هم به اندازه‌ی یک باتری قلمی برق درنمی‌آید. بقیه‌ی تاسیسات هسته‌ای ایران هم همه‌اش قیافه‌ است. عین هم خود سازمان انرژی اتمی که کل میلیاردها تومان سرمایه‌ی پولیش سالانه یک میلیون تومان هم بازدهی ندارد. اگر تاسیسات هسته‌ای ایران نابود شود اول این که یک بار برای همیشه ما از شرشان خلاص می‌شویم. خطر حمله‌ی گسترده به ایران هم به کل رفع می‌شود. این احمدی‌نژاد و دوستان هم می‌فهمند که خیلی خودشان را لوس نمی‌توانند بکنند. یک طورهایی این بمباران همان کاری را می‌کند که زدن ایرباس قبل از پایان جنگ کرد با این تفاوت که در این بمباران کسی هم کشته نمی‌شود و فقط یک سری ساختمان با محتوای تویش که بیشتر اسباب دردسر است از بین می‌رود!