خطِ قرمز

دکتر رضا منصوري که اکنون معاون پژوهشي وزارت علوم است کتابي دارد با عنوان " توسعه علمي در ايران ". نکته اصلي که کتاب به آن اشاره مي کند اين است که وضعيت علمي کشور تا اندازه اي اسف بار است که حتي با يک مديريت صحيح هم نمي توان چندان به بهتر شدن اوضاع اميدوار بود. مثلا به علت تعداد کم اعضاي هيات علمي با هر مديريتي هم ، نمي توان به تعداد نياز دانشجو تربيت کرد.

راه حلي که کتاب ارايه مي کند ايده اي است به نام " جزيره هاي کيفيت ". بايد دولت سرمايه و توان علمي کشور را بر چند نقطه خاص متمرکز کند. پراکنده بودن همين متخصصين اندکي که وجود دارند تنها به اتلاف آنها مي انجامد. اين جزيره هاي کيفيت از يک سو مي توانند از مهاجرت نخبگان جلوگيري کنند و از سوي ديگرمتخصصين خارج از کشور را جذب کنند.

از اين رو شايد چندان بي ربط نباشد اگردرايران حال که نمي توان سطح کلي آموزش را ارتقا داد به نخبه پروري پرداخت. نخبه پروري براي سرپوش گذاشتن بر سيستم آموزشي کنوني نيست که مگر کسي از پس نتيجه مثلا چند المپيادي به اين باور مي رسد که نظام آموزشي کشور بي نقص است؟

اگر چه بسياري از مسوولين شايد بدشان نيايد که به المپيادي ها به عنوان يک کالاي سياسي نگاه کنند اما در نهايت ايجاد يک محيط رقابتي در مدارس ايران و تربيت يک عده در يک محيط ويژه مزايايي دارد که در برابر معايبش شايد به صرفه باشد.


يادداشتهاي افکار خصوصي را در اين باره بخوانيد.