خطِ قرمز

ما در ایران کلی انجمن زنان، سازمان غیردولتی زنان و ... داریم. اگر از هر کدام از این نهادهای زنان ۵ نفر هم آمده بود، تعداد زنان در تجمع پارک لاله بیشتر از آن می‌شد که خبرگزاری‌ها بتوانند تعداد را ۶۰، ۱۰۰ یا خود برگزارکنندگان ۲۰۰ بنویسند. یعنی زنان ایران با این همه مشکلات که دارند و این همه که حقوقشان پایمال می‌شود دست آخر در تهران ۱۰ میلیونی فقط ۱۰۰ نفر می‌توانند جمع کنند.

اصلا منظورم به طور خاص زنان نیستند. برای تجمع اکبر گنجی هم همین تعداد یا کمتر آمده بود. به نظر می‌آید در پایتخت ۱۰ میلیونی این مملکت هیچ گروه سیاسی یا اجتماعی توان جمع کردن بیش از ۲۰۰ نفر آدم را ندارد. جالب است که ما شاکی می‌شویم که طرفداران احمدی‌نژاد شب قبل از انتخابات یک کاری کردند که یک دفعگی همه ( منجمله بسیج) به او رای دادند. نوش جانشان. ما بودیم حداکثر ۲۰۰ رای بیشتر جمع می‌کردیم. نه؟

بگذارید همین نمونه‌ی خاص را بررسی کنیم. به نظر من اکثر زنانی که در تجمع آمده بودند متعلق به یک قشر کاملا خاص و یک حلقه‌ی بسیار محدود بودند. این گونه فعالیت‌ها اصلا نمی‌تواند فراگیر شود و در بین این همه زنان دیگر نفوذ کنند. مطمئنم تعداد بسیاری از زنان که از کنار پارک رد می‌شدند در عین حال که با تجمع‌کنندگان درد مشترک دارند اصلا احساس نزدیکی نمی‌کردند. با خودشان می‌گفتند این کارها روشنفکربازی است.

به نظر من ماهای که دنبال آزادی، دموکراسی و حقوق زنان و این چیزها هستیم یک کم از این جاهایی که هستیم بیاییم پایین تا شاید بتوانیم حلقه‌ی خودمان را گسترش دهیم. اصلا تا اطلاع ثانوی باید این برنامه‌هایمان را در روز زن رسمی جمهوری اسلامی برگزار کنیم تا ۸ مارس. شما شاید بهش بگویید ریا یا چه می‌دانم سواستفاده. ولی خب لااقل شاید بشود ۵۰۰ نفر آدم جمع کرد. یادم می‌آید سال‌های ۷۵ ، ۷۶ ما در دانشگاه روز ۱۳ آبان جلسه می‌گذاشتیم با عنوان رابطه‌ی ایران و آمریکا. هیچ روز دیگری نمی‌شد در این باره حرف زد. یک پرچم آمریکا لگد می‌کردیم عوضش حرف‌هایی می‌زدیم که مفید بود. می‌دانید، آدم‌ها خسته می‌شوند هی هر سال برنامه‌یشان بهم بخورد. شاید راه‌های دیگری را باید امتحان کرد.

این هم یک مطلب طولانی فقط به خاطر مهدی!