خطِ قرمز

مرضِ توهمِ خودکفایی در بین مسوولانِ کشاورزی و صنعتی ایران کم بود که حالا مسوولان علمی هم دچار آن شده‌اند. از نشانه‌های جدید این بیماری طرحِ ISI ایرانی است! در این طرح قرار است نشریات علمی فارسی بررسی شوند و براساس مطالعات استنادی (ترجمه: تعداد citation)، عاملِ تاثیر هر مجله (ترجمه: impact factor) محاسبه و سپس رتبه‌بندی بشوند. کتاب‌خانه‌ی منطقه‌ای علوم و تكنولوژی شیراز مشغول انجام این طرح است.

اگر می‌گفتند هدف بررسی کیفی نشریات علمی چاپ ایران است، مشکلی نبود. ولی ISI ایرانی یک کم به شعور آدم توهین می‌کند. در رشته‌ی فیزیک که بنده خبر دارم، در ایران یک مجله‌ی علمی تحقیقاتی چاپ می‌شود به نام مجله‌ی پژوهش فیزیک. سالی حداکثر ۴ شماره. حالا این حضرات در کتابخانه‌ی شیراز قرار است کدام impact factor را محاسبه کنند؟ در سال در این مجله ۲۰ تا مقاله چاپ می‌شود که اگر خیلی خوش شانس باشیم دو تایشان به هم مربوط است و به هم رفرنس دادند. اصلا کدام مجله قرار است به مقالات مجله‌ی پژوهش فیزیک رفرنس دهد؟ مجله‌ی دانشمند!! مثلا؟ حالا اصلا impact factor مجله‌ی پژوهش فیزیک را حساب کردید. می‌خواهید با کدام مجله مقایسه‌اش کنید؟ با مجله‌ی راه و ساختمان؟

به قول اینجایی‌ها ISI شده یک کلمه‌‌ی سکسی برای مسوولان ایران. همین جور مثل نقل و نبات به کارش می‌برند و پروژه‌های میلیونی درباره‌اش تعریف می‌کنند بدون این که دو زار بدانند درباره‌ی چی اصلا حرف می‌زنند.