خطِ قرمز

روشنفکران بيچاره دارند گلويشان را پاره مي کنند که چاره کشور در نهادينه شدن احزاب است آن وقت اين آقاي اميد معماريان نامزد شوراي شهر در مي آورند براي سايت گويا مقاله مي نويسند که " ائتلاف سبز با تاکيد بر اينکه شهر را بايد از دست احزاب سياسی نجات داد برخی از معادلات را به نفع خود تغيير خواهد داد. " بعد هم که ليست نامزدها را نگاه مي کني مي بيني يک ملقمه اي است از يک سري آدمها که معلوم نيست به چه دليلي دور هم جمع شده اند. به گمانم اگر به دليلي که اين آقاي معماريان فرموده اند اين ليست راي بياورد بايد فاتحه اين مملکت را خواند چون يک جورهايي مثل بازگشت مملکت به دوران عهد حجر مي ماند.
يادش بخير اولين شماره هفته نامه ارزشها که چاپ شد يک نظرخواهي بود از افراد مختلف درباره آفات حزب گرايي. عزت الله سحابي هم در جواب گفته بود اين سوال شما مثل اين مي ماند که از کسي که دارد از گرسنگي مي ميرد بپرسيد مضرات پرخوري چيه.

من نمي فهمم چرا همين که احزاب يک نفر را تحويل نمي گيرند آن طرف ياد مضرات تحزب مي افتد.