خطِ قرمز

یک قانونی هست در ایران به اسم «خُرد کنی». یعنی این که چون در ایران کمیت مهم است و کسی به فکر کیفیت نیست، شما می‌آیید کار خودتان را به هزار قسمت خرد می‌کنید. مثلا

۱) خبرنگار با یک نفر مصاحبه می‌کند. بعد آن مصاحبه را به سه قسمت کوچولو تقسیم می‌کند و هر هفته یک تکه‌اش را می‌فرستد. بخصوص این مساله در خبرگزاری ایسنا که طبق سیستم خبررسانی فله‌ای کار می‌کند، فراوان اتفاق می‌افتد.

۲) شما پروژه‌ی بیشتر از ۱۰ میلیون تومان بخواهید بگیرید به امضای وزیر نیاز دارید. نتیجه این که شما ۱۰ تا پروژه‌ی ۹۹۰ هزارتومانی تعریف می‌کنید. حالا گور پدر مشکلاتی که بعدا بوجود می‌آید. مادرم تعریف می‌کرد که در سیستم امتیازگذاری دانشگاه‌ها می‌آیند مثلا تعداد طرح‌های پژوهشی بالای یک میلیون را می‌شمرند. برای همین دانشگاه مشهد آمده می‌گوید هر کس پروژه‌ی مثلا ۵ میلیونی دارد بیاید اول آن را به ۵ پروژه‌ی ۱ میلیونی بشکاند.
این اتفاق بویژه از موقعی که احمدی‌نژاد آمده بسیار بیشتر شده است. چون مسولان دولت کنونی تا حالا فقط با ارقام زیر ۱ میلیون کار می‌کردند و هضم چند میلیون برایشان خیلی سخت است.