خطِ قرمز

احساس مي کنم که اگر چند سال ديگر در اين مملکت غريبه زندگي کنم ديگر صلاحيت اين را ندارم که درباره مسايل ايران اظهارنظر کنم حتي با اين که روزي چندين ساعت اخبار ايران را از اينترنت مي خوانم. از آنجا که در ايران فرهنگ شفاهي رايج است براي درک فضاي سياسي ايران بايد روزي يک ساعت در تاکسي به حرفهاي آقاي راننده گوش کرد، در خيابانهاي جنوب شهر دعواي مردم را نگاه کرد، به فحشهايي که مي دهند گوش کرد و در چهارشنبه سوري به ميان جوانان رفت و با آنان شادي کرد و از پليس کتک خورد.

به من حق بدهيد که دچار سرگيجه بشوم وقتي مي بينم که بعضي از کساني که سالهاست در خارج از ايران زندگي کرده اند به راحتي از قول مردم ايران حرف مي زنند، براي حل تمامي مشکلات مملکت در پنج دقيقه نسخه مي پيچند و بقيه را به بي عرضه گي متهم مي کنند.