شنبه، آذر ۱۲، ۱۳۸۴
در ایران، قربونش برم، سیستم اینه که منشی‌ها از سر ِ صبح لَم میدن رو صندلی، کاری هم که باهشون داری حداکثر یه «آره» و «نه» به آدم تحویل میدن. این طوری میشه که برای هر کاری شما باید برین (اگه بتونین) دم ِ رییس اصلیه را ببینین. بعد خب رییس اصلیه هم الکی سرش شلوغ میشه و فاتحه‌ی راندمان سیستم خونده میشه! تو این بلاد ِ کفار، دوستان مستحضرند که اصلا شما رییس اصلیه را نمی‌بینید. منشی ِ بنده خدا هر کاری که فکر کنید میکنه و مشکل شما حل میشه.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
4 comments:
البته نکته اش این هست که منشی رئیس مورد نظر شما به اندازه رئیس ایرانی مورد نظر ما قابلیت ،رفاه و احترام داره.
شما به این نکته توجه کن که منشی در بلاد اسلام یه کار اصلی داره که از پنج عصر به بعد شروع میشه. باید به کارهای «روابط عمومی» رسیدگی کنه از صبح هم خودش رو آماده میکنه واسه عصر
پس اونجا رئیس چیکار می کنه؟
It also goes back to the managers with poor management skills who think they must know every single detail, do micromanagement and haven't learned how to deligate!
ارسال یک نظر