خطِ قرمز

مشکل ِ مملکت بیشتر از قانونِ اساسی، آن فکر آدم‌هایی است که باعث می‌شود این فراخوانِ تغییر قانون اساسی منتشر شود.
اول این که در مملکتی که قانون اجرا نمی‌شود مهم نیست که قانون اساسی چه باشد. قوانین خیلی از کشورهای توسعه‌یافته و دموکراتیک به مراتب بدتر از قوانین ایران است ولی این بلاهایی که سر ما می‌آید سر آن‌ها نمی‌آید. به مثال‌ها نگاه کنید. وقتی هیچ دلیل قانونی برای بستن روزنامه‌ها نباشد، قاضی به قانون اقدامات تامینی و امنیتی استناد می‌کند و با آن روزنامه‌ها را می‌بندد.
دوم این که قانون اساسی ِ بد معلول است و نه علت. قبلا می‌گفتیم شاه بد است. شاه رفت جمهوری اسلامی آمد. همان‌قدر که مشکلاتمان با رفتن شاه و آمدن جمهوری اسلامی حل شد، مشکلاتمان با دور انداختن ِ این قانون اساسی و نوشتن ِ قانون اساسی جدید حل می‌شود.
سوم این که پیشنهاد بدونِ راه‌حل به مفت هم نمی‌ارزد. فرض کنید من یک فراخوان بدهم برای بهتر شدن اوضاع. احتمالا خیلی‌ها از گروه‌های سیاسی مختلف هم امضایش
می‌کنند، ولی چه فایده.

راستی این ۵۵ میلیونی که به اینترنت دسترسی ندارند تکلیفشان چیست؟ چطوری پشتیبانی‌شان را از حضرات اعلام کنند؟