خطِ قرمز

یکی دو ماه پیش تاج‌زاده در دیدار با بچه‌های تحکیم به آنها گفت که از همین ابتدا انتخابات را تحریم نکنند. بلکه بیایند بر برگزاری یک انتخابات آزاد پافشاری کنند و اگر در نهایت چنین چیزی ممکن نشد آن وقت به صحبت از تحریم بپردازند. فکر می‌کنم درستی حرفهای آن روز تاج‌زاده این روزها ثابت شد. تاکید نمایندگان بر انتخابات آزاد و حالا درگیری کنونی آنان با شورای نگهبان و برگزاری تحصن این فرصت را فراهم کرده که یک اتفاق جدی بیفتد و شاید این بار یک قدمهای بلندی به جلو برداشته شود. این تحصن از یک سو باعث شده است که یک همبستگی بین همه‌ی مدیران دولتی و نمایندگان مجلس بوجود آید و بدین ترتیب اگر هم استعفایی قرار باشد انجام شود همه‌ جانبه خواهد بود. از طرف دیگر می‌شود امیدوار بود در روزهای آینده بخشی از اعتماد مردم هم بازگردد و آنها نیز به پشتیبانی تحصن بیایند.

فرق دفاع از انتخابات آزاد و تحریم همین جاست. وقتی شما از بِ بسم‌الله تحریم - فعال و غیرفعال فرقی نمی‌کنید - کنید تنها کاری که می‌توانید بکنید این است که در خانه‌یتان بنشینید و دعا کنید که رژیم سقوط کند و بدین ترتیب فرصتی هم برای بسیج نیروهای اجتماعی پیدا نمی‌کنید. برای همین هم فکر می‌کنم تحریم در شرایط کنونی یک حرکت انفعالی است. حال این که دفاع از انتخابات آزاد یک فعالیت مشخص و قدم به قدم سیاسی است که چون آرامتر و با قابلیت برنامه‌ریزی بیشتر صورت می‌پذیرد امکان موفقیتش هم به مراتب بیشتر است.