خطِ قرمز

سال ۷۸، بعد از توقیف روزنامه‌ی توس بود که جلایی‌پور و شمس برای یک جلسه‌ی پرسش و پاسخ به دانشگاه شریف آمده بودند. یکی از دانشجوها شروع کرد به انتقاد که چرا شما در روزنامه‌یتان از آدمی مثل کرباسچی که فقط به فکر پول و قدرت است حمایت کردید. جلایی‌پور هم در جواب گفت این که یک نفر دنبال این چیزهاست که امر بدی نیست. اصلا همه‌ی آدمها در زندگیشان به دنبال سه چیزند : قدرت، ثروت و منزلت.

این را گفتم به آنهایی که می‌گویند نمایندگان مجلس فقط به فکر پول و قدرت و این چیزها هستند. بله دقیقا همین‌طور است و خیلی هم خوب است که همین طور است. نمایندگان مجلس فقط به فکر خودشان هستند و به نظر من اتفاقا به همین دلیل هم مجبور می‌شوند تا قدم آخر بایستند چرا که اگر کوتاه بیایند دور بعد در مجلس رای نمی‌آورند. فکر می‌کنم محافظه‌کاران هم اگر یک کم به فکر خودشان بودند الان وضع مملکت ما خیلی بهتر از این می‌بود.

نمی‌دانم چرا مردم ما انتظار دارند سیاستمداران برای رضای خدا و خلق خدا کار کنند. هیچ جای دنیا این‌گونه نیست. شاید مشکل این‌جا باشد که در ایران آن ساز و کاری که باعث می‌شود به فکر منافع شخصی بودن خودبخود به رضای خلق خدا تبدیل شود وجود ندارد. چیزی که در بقیه‌ی کشورها وجود دارد.