این روزها به سالگرد درگذشت نوربخش نزدیک می‌شویم.او برای من یکی از دوست‌داشتنی‌ترین مسوولان مملکتی بود. یک جورهایی تنها عضو باسواد کابینه بود. خدایش بیامرزاد.

شرق یک چند صفحه‌ای را به نوربخش اختصاص داده است. حتما بخوانید.

این هم‌اتاقی چینی بنده دیروز از فضایل دیکتاتوری در چین صحبت می‌کرد. می‌گفت دلیل این که هندی‌ها نمی‌توانند مانند چینی‌ها رشد جمعیت‌شان را کنترل کنند این است که هر حزبی در هند که در برنامه‌هایش از کنترل جمعیت صحبت کند در انتخابات رای نمی‌آورد.

بد نیست این دوست بنده را مقام رهبری به‌عنوان مشاور استخدام کنند. مزیت این دوست بنده در این است که دست‌کم در نمی‌آید بگوید خدا این طوری گفته مردم غلط می‌کنند این طوری بگویند. خیلی قشنگ می‌گوید دموکراسی کار نمی‌کند.

یکی به داد این زبان فارسی بیچاره برسد. امروز در یک وبلاگی، یکی نوشته بود :«اینترنتِ من هم تمام شد.»!

عضو حدود ۱۰ تا گروه یاهو هستم. آنهایی که مال بچه‌های تو ایران است هر روز یک مشت عکس گربه و این جور چیزها می‌فرستند. آنهایی که مال ایرانی‌های این‌جاست همه‌اش چامسکی و Counterpunch و این جور خزعبلات می‌فرستند. یک طور‌هایی فرق ایرانی‌های که در ایران زندگی می‌کنند و‌ آنهایی که در کانادا هستند از تیپ ایمیل‌ها معلوم است.

با یکی از بچه‌ها بودم، صحبت از امیرفرشاد ابراهیمی شد. گفتم یک چند وقتی است دیگر پیدایش نیست. مثل این که هر چه داشت گفت و تمام شد. ماندنی نبود.

ما چقدر این‌ روزها به آدمهای ماندنی نیاز داریم.

مصاحبه با بهنود که چند وقت پیش صحبتش را کرده بودم قسمت اولش در این شماره‌ی قاصدک منتشر شده است. از دستش ندهید. مقاله‌ی «بهت انتخاباتی» هم که درباره‌ی واکنش ایرانیان تورنتو به نتایج انتخابات مجلس هفتم است هم کار خیلی جالبی است.